اعمال ما، همیشه رساتر از کلماتند. مثلاً تبسم شما به طرف مقابلتان می‌گوید: ”من دوستت دارم، تو مرا خوشحال می‌کنی، از ملاقاتت خوشحالم“. تبسم خرجی ندارد، ولی چیزهای بسیاری می‌آفریند. لبخند بدون این‌که دهنده‌اش را فقیر کند، گیرنده را ثروتمند می‌کند.
 

جویدن ناخن عادتی است که معمولاً در کودکان و نوجوانان دیده می‌شود اما بعضی افراد بزرگسال نیز به آن مبتلا هستند. این مقاله به فراتر از این عادت در افراد می‌پردازد، پس اگر می‌خواهید از روانشناسی این عادت باخبر شوید، تا انتهای مقاله به خواندن ادامه دهید.

جویدن ناخن که معمولاً در کودکان و نوجوانان دیده می‌شود، یک عادت اجباری دهانی و یکی از رفتارهای تکرارشونده است که موجب آسیب رساندن به ظاهر فرد یا هرگونه آسیب فیزیکی می‌شود. از دیگر این قبیل عادت‌ها می‌توان به کندن پوست (درماتیلومانیا)، کشیدن مو (تریکوتیلومانیا)، گاز گرفتن پوست (درماتوفاژیا)، و گرفتن بینی (هینوتیلکسومانیا) اشاره کرد. جویدن ناخن در پزشکی اونیکوفاژیا نام دارد. اکثر افرادی ‌که دچار این عادت هستند، اینقدر ناخن‌هایشان را می‌جوند که ناخن‌ها به خون‌ریزی می‌افتند. نوک انگشتان این افراد همیشه قرمز و زخمی است و احتمال عفونی بودن آنها هم بسیار زیاد است. این افراد معمولاً دست‌هایشان را پنهان می‌کنند تا کسی ظاهر نامساعد ناخن‌های آنها را نبیند. این مسئله بر اعتماد‌به‌نفس آنها نیز تاثیر منفی دارد.